με αφορμή αυτή τη φράση από το βιντεάκι του slavoj zizek ένα σωρό σκέψεις ξεπετάχτηκαν πάνω στην 'φιλανθρωπία' ως στάση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά, αλλά και στο ρόλο της φιλανθρωπίας ως άλλοθι να γαληνέψουμε τη σκέψη, τη συνείδηση ή/και να δικαιολογήσουμε κάθε πολιτική που δεν επιλύει προβλήματα αλλά στοχεύει κάπου... μέρος μιας καλοσχεδιασμένης δοσοληψίας... σημασία έχει να μην δώσουμε λύση σε κάποιο πρόβλημα αλλά να δημιουργήσουμε 'εξαρτήσεις' κάθε είδους... και σε κάθε επίπεδο... προσωπικό, κοινωνικό και οικονομικό...
σε προσωπικό επίπεδο, η φιλανθρωπία ετεροκαθορίζει την 'ευμάρεια' του 'φιλάνθρωπου', την 'ανωτερότητά' του 'ευεργέτη' έναντι του 'ευεργετημένου', ενω παράλληλα εφησυχάζει συνειδήσεις που έχουν πλέον εκτελέσει το 'θρησκευτικό' τους καθήκον εξασφαλίζοντας οποιαδήποτε εύνοια σε πραγματικό και 'μεταφυσικό' επίπεδο. Είναι μια πρακτική φορτισμένη με την συναισθηματική εικόνα του 'δίκαιου', του ανθρώπου που στιγμιαία απέκτησε κάποιον έλεγχο στη ζωή κάποιου, καθόρισε κάπως την 'τύχη' -έστω και φευγαλέα- ενός άλλου ανθρώπου... έτσι διαμορφώνει μια συνείδηση που μαθαίνει να διαχειρίζεται τις δοσοληψίες του όχι με βάση την επιθυμία να εντοπίσει το πρόβλημα και να ψάξει για λύσεις, να διαχειριστεί την 'κρίση' αλλά με βάση μια politically correct τακτική που μας θέλει όχι 'κοινωνούς' προβλημάτων αλλά επιδερμικά ενδιαφερόμενους πολίτες... που εξαγοράζουμε έτσι την ηρεμία και την απάθεια μας έναντι μερικών φιλανθρωπικών πρακτικών... ή -στην χειρότερη περίπτωση- οργισμένους πολέμιους της οποιασδήποτε φιλανθρωπίας... ή άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος της επιδερμικής συνείδησης... αδιαφορώ, άρα δεν υπάρχει το πρόβλημα ή κινούμαι επιθετικά εναντίον του θεωρώντας πως έτσι το λύνω, το 'τακτοποιώ' -η πιο κυνική εκδοχή...
εκείνο που τρομάζει πάντως είναι πως όποια μορφή κι αν έχει η 'φιλανθρωπική συνείδηση', είναι μια στάση ζωής που χαρακτηρίζει τον τρόπο που λειτουργούμε σε γενικότερο επίπεδο είτε στο ρόλο του 'ευεργέτη' είτε του 'ευεργετημένου'...
με άλλα λόγια σε πολιτικό επίπεδο συχνά είμαστε οι αποδέκτες μιας 'πολιτικής φιλανθρωπίας υπέρ αδυνάτων' όπου κάθε κοινωνικό δικαίωμα φαντάζει ευγενική εκχώρηση μιας εξουσίας που καθορίζει το ύψος της φιλανθρωπίας αλλά και του ανταλλάγματος...
σε ευρωπαϊκό επίπεδο καλούμαστε να αποδώσουμε το 'αντάλλαγμα' της φιλανθρωπίας μιας κεντρικής εξουσίας που στόχο δεν είχε τόσα χρόνια την ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η χώρα μας αλλά την εξαγορά των συνειδήσεων μέσω της διαφθοράς αλλά και της διαμόρφωσης μιας στάσης ζωής που δεν στόχευε στην γνώση και την συνειδητοποίηση αλλά στο να 'αφηνόμαστε' όλο και πιο παθητικά στις 'φιλάνθρωπες' ευρωπαϊκές πρακτικές των 'επιδοτήσεων' χωρίς τις ασφαλιστικές δικλείδες που θα εξασφάλιζαν την αξιοποίηση του ύψους της 'φιλανθρωπίας'. η ντόπια εξουσία έπαιξε καίριο ρόλο σ' αυτό... στόχος εξαρχής δεν ήταν η 'εκμάθηση' αλλά η 'τακτοποίηση' του 'χρέους' του 'ισχυρού' έναντι του 'ανίσχυρου'...με το αζημίωτο φυσικά...
ίσως τελικά πράγματι μια κοινωνία που έχει ως αξία τη συναισθηματική τάση να βοηθάμε κάποιον -απλά- δίχως να του δείχνουμε τον τρόπο, να είναι ένδειξη μιας απολίτιστης πρακτικής που βασίζεται σε ποταπά και ανήθικα κίνητρα και αγοραίους νόμους που καμιά ανθρωπιά δεν τους διακατέχει και που αδιαφορούν για τις οποιεσδήποτε επιπτώσεις... κάνω το 'καθήκον μου' περιμένοντας κάποιο είδος ανταλλάγματος... ίσως ή φιλανθρωπία να είναι τελικά μια ανθρώπινη πρακτική με πολύ υψηλή ανταλλακτική αξία!!!
εκείνο που τρομάζει πάντως είναι πως όποια μορφή κι αν έχει η 'φιλανθρωπική συνείδηση', είναι μια στάση ζωής που χαρακτηρίζει τον τρόπο που λειτουργούμε σε γενικότερο επίπεδο είτε στο ρόλο του 'ευεργέτη' είτε του 'ευεργετημένου'...
με άλλα λόγια σε πολιτικό επίπεδο συχνά είμαστε οι αποδέκτες μιας 'πολιτικής φιλανθρωπίας υπέρ αδυνάτων' όπου κάθε κοινωνικό δικαίωμα φαντάζει ευγενική εκχώρηση μιας εξουσίας που καθορίζει το ύψος της φιλανθρωπίας αλλά και του ανταλλάγματος...
σε ευρωπαϊκό επίπεδο καλούμαστε να αποδώσουμε το 'αντάλλαγμα' της φιλανθρωπίας μιας κεντρικής εξουσίας που στόχο δεν είχε τόσα χρόνια την ουσιαστική επίλυση των προβλημάτων που αντιμετώπιζε η χώρα μας αλλά την εξαγορά των συνειδήσεων μέσω της διαφθοράς αλλά και της διαμόρφωσης μιας στάσης ζωής που δεν στόχευε στην γνώση και την συνειδητοποίηση αλλά στο να 'αφηνόμαστε' όλο και πιο παθητικά στις 'φιλάνθρωπες' ευρωπαϊκές πρακτικές των 'επιδοτήσεων' χωρίς τις ασφαλιστικές δικλείδες που θα εξασφάλιζαν την αξιοποίηση του ύψους της 'φιλανθρωπίας'. η ντόπια εξουσία έπαιξε καίριο ρόλο σ' αυτό... στόχος εξαρχής δεν ήταν η 'εκμάθηση' αλλά η 'τακτοποίηση' του 'χρέους' του 'ισχυρού' έναντι του 'ανίσχυρου'...με το αζημίωτο φυσικά...
ίσως τελικά πράγματι μια κοινωνία που έχει ως αξία τη συναισθηματική τάση να βοηθάμε κάποιον -απλά- δίχως να του δείχνουμε τον τρόπο, να είναι ένδειξη μιας απολίτιστης πρακτικής που βασίζεται σε ποταπά και ανήθικα κίνητρα και αγοραίους νόμους που καμιά ανθρωπιά δεν τους διακατέχει και που αδιαφορούν για τις οποιεσδήποτε επιπτώσεις... κάνω το 'καθήκον μου' περιμένοντας κάποιο είδος ανταλλάγματος... ίσως ή φιλανθρωπία να είναι τελικά μια ανθρώπινη πρακτική με πολύ υψηλή ανταλλακτική αξία!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου